සරස‍වි දි‍වි‍‍ය

2004 වර්ශයේ පෙබරවරි මාසයේ ප්‍රතම වතාවට සරසවි භුමියට පා තෑබු මට තවමත් එම දවස මතකයෙ අත්තෙ එය අද ඊයෙ උවාක් මෙනි.කොළඹ විශ්ව විද්යාලයෙ කලා පීඨය එදින පිරී පැවතුනෙ නවක සිසු සිසුව්යන් සහ ඔවුන්ගෙ දෙමව්පියන්ගෙනි.නවක සිසුන් සාදරයෙන් පිලිගනිමු යන ගොක් කොල තොරණ යට්න් මා ද පියමැන්නේ මහත් වූ චකිතයෙන් යුතුවයි. සරසවියකට වැස්සකදී හො ඇතුල් වීම භාග්යයක් ලෙස බොහෝ දෙනා සලකති. එයට හේතුව එම වරම ලබා ගැනීමට හැකියාවක් ඇත්තේ අතලොස්සකට බැවිනි.

සරසවි භුමියට පා තබද්දී මා හද තුල ඇති වූවේ නිහතමානී ආඩම්බරයකි. නවකයන් තම දෙමව්පියන් සමග ලියපදින්චි කිරීමේ කාර්යාලය අසල රොක් වී වුන්හ. එය මට ජීව්තය යනු කුමක්දැයි සත්තකින්ම වටහා දුන් අවස්ථාවකි.

කාමරයේ බිත්ති හතරට කොටු වී දිවි ගෙවු මා හට ජීවිතය යනු රෝස මල් යහනාවක්ම විය. කාමරයෙන් බාලිකා වෑන් රථයටත්, වෑන් රථයෙන් පාසලටත් නැවත පාසලෙන් වෑන් රථයටත්,වෑන් රථයෙන් කාමරයටත් පිවිසි මට සරසවි භුමියට ඇතුල් වන තෙක්ම ජීවිතයේ බරක් පතලක් නොතේරුනි.

එහෙත් සරසවි භූමියේ දෙනෙත් සිසරා යැවූ මට දැකිය හැකි වූවේ පරම ගැමිත්වයයි. කොන්ඩය කරල් දෙකට බැන්ද ච්ත්ත ගවුමකින් ගත සරසා ගත් ගැමි දියනිවරුන් සහ තෙල් දමා කොන්ඩය දෙපසට පීරා, රබර් සෙරෙප්පු පයෙහි දමා සිටි ගැමි පුතණුවන්ගෙන් සර්සවි භූමිය පිරී තිබුනි.

සරම ඇද, කමිසය ඇද අමුඩ ලේන්සුව කර දමා ගත් පියවරුන්ද එතැන සිටි බව මම දුටුවෙමි. ජීවිතය තුල විදීමට සිදු වූ නොයෙකුත් ආර්ථික දුශ්කරතා පරයමින් තම දරුවන්ට් සරසවි බිමට පා තැබීම භාග්යයක් ලෙස සැලකු මව්වරුන් ආඩම්බරයෙන් තම දරුවන් සමග එහෙ මෙහෙ ගියද ඔවුන් තුලින් දිස් වූ ගැමිත්වය කෙතරම් සුන්දරදැයි මට සිතුනි. තම සහෝදර සහෝදරියන්ගේ ඇදුම් මළු කරේ දමා ගෙන ඔවුන් පිටුපස ඇදෙන බාල සහොදරියන් දුටුවිට මට ඇති වූවේ මහත් ලෙන්ගතුකමකි. ඒ වනවිටත් පාසල් යන අවදියෙ පසු වු මගේ බාල සහෝදරිය මට සිහි විය. ඇය උසස් පෙල විභාගයට සුදනම් වන බෙවින් මා සමග පැමිනීමට නොහැකි වීම ගැන මට කනස්සල්ලක් ඇති විය.