ගම සහ නගරය

ගැමි පවුල් පසු කරම්න් තවදුරටත් ඉදිරියට ඇදෙද්දි ඉමහත් නාගරීකරණයට ලක් වු පවුල්ද සිටි බව මගේ මතකයේ ඇත. අඩි දෙක තුන උස් වු පාවහන් පැලදි මව්වරුන් සහ අහ0කාර ගතියෙන් සිටි පියවරුන්ද පසුකර යනවිට ඔවුන් තුලින් නික්මුන නැහැය පසාරු කරන විලවුන් සුවද අසල සිටි පියවරුන් දෙතුන් දෙනෙකුම කිවිසුම් යෙවිමට තරම් ප්‍රබල වු බව මට තවමත් සිහි වේ. මෙම මව්පියවරුන් දැකිය හැකි වූවේ ඉන්ග්‍රිසි මාද්යයෙන් උපාධ්ය හැදෑරීමට පැමිනි සිසුන් සිටි පෝලිමෙහිය. මමද හිමින් එම පෝලිම කරා ඇදුනෙමි. එතැන සිටි මවුපියවරුන් දුටු මට ඉබේම මගේ දෙමවුපියන් දෙස බැලුනි.

ඔවුන් ගැන මාගේ සිත තුල ඇතිවුවේ බලවත් ස්නේහයකි. අධික ග්‍රාමිය කරනයටත්,අධික නාගරීකරනයටත් ලක් නොවු මගෙ මවුපියන් මධ්යස්තව හැද පැලද සිටියහ. නුවර මිනිසුන්ට උපතින් හිමි වු නිහතමානි ආඩම්බරකම ඔවුන් තුලින් දිස් වුවද ඔවුන් සෑම කෙනෙකු සමගම කුලුපගුව කතාබහේ යෙදි සිටි බව මම දුටුවෙමි. සරසවියේ මෙවැනි දසුන් මගේ පියාටනම් සුපුරුදු දසුන් වුවා විය හැක. එයට හේතුව ඔහුද පේරාදෙනිය සරසවියේ උපාධිධරයෙක් වූ බැවිනි. එහෙත් මට මෙන්ම සරසවි භුමියට නවකයෙක් වු මගෙ මවත් උවමනාවෙන් එහෙ මෙහෙ නෙත් යැවූ බව මම දුටුවෙමි.

ජේෂ්ඨ සිසු සිසුවියන් විසින් සන්විධානය කර තිබූ බෙලිමල් දන්සැල එදින කඩි ගුලක සිරි ගෙන තිබුනි. දුර බැහර ගෙවා පැමිනි මව්පියවරුන් තම දරුවන්ද සමග එතැනට රොක්ව සිටියේ කොළඹ අව් කාෂ්ටකයෙන් ඇති වු පිපාසය සන්සිදුවා ගැනීමේ අරමුනෙනි. අසළ ඇති ගල් සහ ගල් බ0කු වල හිදගෙන තවත් සමහර මා පියන් බෙලි මල් රස විදිනු දැකිය හැකි විය. යුහුසුලුව බෙලිමල් සන්ග්‍රාහයේ යෙදෙන සිසු සිසුවියන් සත්තකින්ම කෙතරම් කඩිසරදැයි මට සිතුනි.

තමා යන එන දිශාව පිලිබදව අවබෝධයක් නැතිව අතරම්න් වු මව්පියවරුන් සහ දරුවන්ට නිසි මාර්ගය පෙන්වීමට වෙර දරන තවත් සිසු සිසුවියන් කිහිප දෙනෙකුද මම දුටුවෙමි. ඔවුන් කෙතරම් උපකාරී පිරිසක්දැයි මට සිතුනි. අළුත් නැව (නවක සිසුන්ට යෙදෙන සරසවි වචනයකි )බැලීමට පැමිනි තවත් ජේෂ්ඨ සිසුන් පිරිසක් අසල ගැවසෙනු දක්නට හැකි විය. ඔවුන්ගේ දෑස් වැඩිපුරම යොමුවී තිබුනේ අහින්සක පෙනුමැති ගැහැනු ළමුන් කෙරෙහිය.

ඔය කුමක් මා අසලම සිදු උවත් මගේ දෑස් ඇද ගත් එක් කරුනක් මා කිව යුතුමය. තුන්මුල්ල ම0සන්දියේ සිට අව පැහැ ගැන්වු දිය සීරාවක් මෙන් කොළඹ ව්ශ්ව විද්යාලය තුලට අතුල් වු පිරිසක් සිටියහ. ඒ අන් කිසිවෙකුත් නොව අපේ බොදු පුතනුවන්ය. එතරම් හාමුදුරුවරුන් පිරිසක් මගෙ නෙත ගැටුන පලමු අවස්ථාව එය විය.නේක විද කහ වර්නයන්ගෙන් සමන්විත සිවුරු හැදි හිමිවරුන් ඉක්මන් ගමනින් පැමිනෙනු මම බලා සිටියෙම්. කිසිදු සීලවන්ත හික්මුන ශාන්ත ගමනක් ඔවුන් තුලින් දිස් නොවීය. මා පුදුමයෙන් බලා සිටියදීම ඔවුන් පෝලිමට නොගොස් වෙනම පෝලිමක් සැදුනි. උදෑසන අව් රශ්මියෙන් ඔවුන්ගේ කෙස් සුන් හිස් දිලිසෙන්නට විය

බොදු පුතනුවණ් එක පසක් තම සිවුරේ පැහැයෙන් ආලෝකමත් කරද්දී දමිළ මාද්ය කරන සිසුන් තවත් පසක් ඔවුන්ගේ වස්ත්‍රයෙන් අදුරු කර සිටියහ. එනම් ඉස්ලාම් සිසුන්ය. කලු පැහැති ෆර්දාවකින් සැරසී සිටි ඔවුන්ගෙන් වැඩි දෙනෙකු මුහුන පවා ආවරණය කර සිටියේ ඇස් දෙක පමණක් නිරාවරණය කරමිනි. සරසවිය යනු ජාති භේද සහ ආගම් භේද නොතක සියලු දෙනා හට උසස් අද්යාපනය ලබා දෙන සිප් හලක් බව මට සිහි විය. තවත් පසක සුදු සැරයටියෙන් තම මාර්ගය සොයා යන්නා වූ දෙනෙත් අන්ධ සිසු සිසුවියන් පිරිසකි. බ්‍රෙල් ක්‍රමයෙන් ඉගෙනුම ලබන මොවුන්ටද සරසවිය නැනස පාදයි.